ORMANIN KALBİ

Bir varmış bir yokmuş

Evvel zaman kalbur saman

Ben giyerim yeşil kaftan

Dilimde türkü elimde tütsü

Gezinirim kaplumbağa üstü

Vardım geldim Ormana

Kaçışıyorlar yol ayrımında

Çığlık çığlığa hepsi

Alev topları her yanda

Başladım söndürmeye

Elimden geldiğince

Dilimde zikirle

Bitmeyecek bir ümitle

Kondum bir ağaç kovuğuna

Bakındım ardıma

Yılanlar derileriyle

Tutunmuşlar dallara

Karınca terki diyar eylemiş

Göçmüş gurbet kuşları

Savurmuş tüyleri gün boyu

Birden masallar geldi aklıma

Yazmıyordu kadim bilgiler

Tilkiler kürklerini döktüğünde

Bir düzen çabuk değişince

Dallar küle dönüştüğünde

Ben havva kızı ne yapmalı

Uzaklarda bir yerde

Beyaz pelerinli tuhaf biri

Dolaşıyordu çevreyi

Dilinde garip bir narayla

Söylüyordu usulca

“Yazık oldu canlara

Yeniden ruhu nasıl üflemeli”

Güvercin oldum uçtum göğe

Yanmamış bir toprak dibine

Kalbimi bıraktım patiler izinde

Söz verdim kendime

Yeşillidir yüreğim
Devran döndüğünce

Bir şair çınlar kulağımda

Nerede bir can ölse

Oralı benim

Hüzünlüyüm şu ara

Daha neler göreceğiz bu diyarda!…