KALB-İ FEVERAN

Başı sonu belli, ömür denilen doğru parçasında,
Sonsuz noktalardan peyda olan bir doğrusun sen.
Hudutsuz sezgilerden çizdiğin özgün kanatların,
Defalarca kaybederek kazanmanın,

Yanılsamalara “Eyvallah” ederek kendi yolunu bulmaların,
Adısın, tadısın, yâdısın iyilerin, iyiliği yaşatanların.
Görsem göremem seni.
Dinlesem duymamam nefesini.

Tahayyül etsem boş kalır suretini.
Fakat aklım kadrini yitirmedikçe,
Kalbim sararıp, bereketini bitirmedikçe,
Yaşama tutunduğum en zarif lehçe,

Tüm lisanlardan öte sen lisanını bilirim.
Renklerin en huzurlu tonuna, sen rengini eklerim.
Kokuların en nahif notasında, sen kokunu beklerim.
Cenneti bilmiyorum belki ama

Sorsalar cennetimi,
“Senin yanındır.” derim.
Bir evlat, bir vatan, bir sevda.

Sen toprak,
Sen melek,
Sen ışıksın zifiri zamanlara.
Görsem göremem seni,

Dinlesem duyamam nefesini,
Tahayyül etsem boş kalır suretini.
Fakat ne vakit baksam semaya,
Yahut yankılansa bir sela,

Gelir konarsın yanı başıma.
Dokunamayınca saçlarına,
Konduramayınca bir bûse yanağına,
O vakit ben de ölmek isterim.